Η εξαίρεση
Σ´ εκείνο το χωριό όλοι ψάρευαν. Από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί...
Ήταν όμως και ένας, ας τον πούμε Ζαφείρη, που δεν ψάρευε, δεν ζύγωνε
καν στον γιαλό, ούτε πήγαινε στο καφενείο.
Έπινε το καφεδάκι του, και θυμόταν τις εποχές που ο μόλος ήταν
γεμάτος με καΐκια ξύλινα, γερόφτιαγμένα σκαριά που αλώνιζαν τον νότιο Ευβοϊκό.
Με τα ξιφιοπαραγαδα απλωμένα χιλιόμετρα, μέχρι κάτω της Άνδρου τα νερά.
Θυμόταν τη μοναδική φορά που μπήκε στο καΐκι του μπάρμπα Γιάννη και
μόλις ξανοίχτηκαν και έστριψαν τον κάβο του Μπαλαμπάνη, ο Ζαφείρης άρχισε να
ζαλίζεται και να σταυροκοπιέται κοιτώντας το εκκλησάκι του Άι Γιάννη, ψηλά στον
λόφο.
Έκανε την καρδιά του πέτρα, γύρισε στην πρύμνη και πήδηξε. Το νερό
του έφτανε μέχρι τους ώμους. Κούνησε το χέρι του στον μπάρμπα Γιάννη, περπάτησε
με τα ρούχα και τα παπούτσια μέχρι το γιαλό,
και δεν τόλμησε να του πει ότι τάβλι δεν ήξερε!
Φωτογραφία και κείμενο Μαρία Ζάππα-Κασαπίδη
Ιούλιος 2016
Η εξαίρεση
Σ´ εκείνο το χωριό όλοι ψάρευαν. Από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί...
Οι μικροί γιαλό γιαλό με τα διχτάκια τους, τις απόχες και τις
λεκάνες τους• οι μεγαλύτεροι, οι
ερασιτέχνες, με πετονιές, δίχτυα, ψαροντούφεκα, λάμπες και φακούς τεράστιους•
και οι επαγγελματίες με τα καΐκια τους και κάθε λογής εργαλεία. Παραγάδια, χοντρά και ψιλά, δίχτυα διάφορα, μανά με
μικρά ή μεγάλα μάτια, του αφρού ή του βυθού. Άλλοι νόμιμοι και άλλοι, οι πολλοί
για να λέμε και του στραβού το δίκιο, παράνομοι...
Ήταν όμως και ένας, ας τον πούμε Ζαφείρη, που δεν ψάρευε, δεν ζύγωνε
καν στον γιαλό, ούτε πήγαινε στο καφενείο.
Καθόταν στην παραλία, στην ομπρέλα του, γιατί δεν είχε και πολλά
πολλά με τον ήλιο, από νωρίς το πρωί με το
καφεδάκι που είχε φέρει από το σπίτι, γιατί τα μαγαζιά άνοιγαν αργά, και
περίμενε να δει το καΐκι του μακαρίτη του Τάκη που τώρα το δούλευε η γυναίκα
του η Αννα, χρόνια στις θάλασσες, μαζί με τους δυο γιούς της, να γυρίζει από
τους ψαρότοπους που εκείνοι μόνο ήξεραν και είχαν βάλει τα σημάδια τους, ή χάζευε τις βάρκες που πηγαινοέρχονταν με
τους νεόκοπους ψαράδες να βρίζουν τα ...πρόστυχα τα λαβράκια που απέφευγαν με μαστοριά
της συρτές τους.
Έπινε το καφεδάκι του, και θυμόταν τις εποχές που ο μόλος ήταν
γεμάτος με καΐκια ξύλινα, γερόφτιαγμένα σκαριά που αλώνιζαν τον νότιο Ευβοϊκό.
Με τα ξιφιοπαραγαδα απλωμένα χιλιόμετρα, μέχρι κάτω της Άνδρου τα νερά.
Θυμόταν τη μοναδική φορά που μπήκε στο καΐκι του μπάρμπα Γιάννη και
μόλις ξανοίχτηκαν και έστριψαν τον κάβο του Μπαλαμπάνη, ο Ζαφείρης άρχισε να
ζαλίζεται και να σταυροκοπιέται κοιτώντας το εκκλησάκι του Άι Γιάννη, ψηλά στον
λόφο.
Θυμόταν τον μπάρμπα Γιάννη μια να κοιτάει στο βυθόμετρο, ψάχνοντας
για κανένα κοπάδι, και μια κατά τη μεριά του και να μονολογεί.... Δεν άκουγε τι
έλεγε, αλλά μόλις τον είδε να κόβει το τιμόνι προς την παραλία του Άι Γιάννη κατάλαβε...
Ο καπετάνιος ζύγωσε γιαλό και του φώναξε. "Ζαφείρη πήδα, ρηχά είναι ρε, μη φοβάσαι. Ανέβα στην
εκκλησία, πάρε το μονοπάτι και γύρνα στο καφενείο για κανένα τάβλι! Δεν είσαι
για το καΐκι εσύ. Όχι από την πλώρη ρε βλάκααα!"
Έκανε την καρδιά του πέτρα, γύρισε στην πρύμνη και πήδηξε. Το νερό
του έφτανε μέχρι τους ώμους. Κούνησε το χέρι του στον μπάρμπα Γιάννη, περπάτησε
με τα ρούχα και τα παπούτσια μέχρι το γιαλό,
και δεν τόλμησε να του πει ότι τάβλι δεν ήξερε!
Φωτογραφία και κείμενο Μαρία Ζάππα-Κασαπίδη
Ιούλιος 2016
---------
Sorry, Άλεν Γκίνσμπεργκ!
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς σας να σαπίζουν από sms, tweets και emails।
Να τριγυρνούν χαράματα με το ποντίκι τους στο Google, γυρεύοντας τη δόση τους στην υπερπληροφόρηση.
Καλωδιωμένοι, διαδικτυωμένοι, αποβλακωμένοι και καφεϊνωμένοι ξαγρυπνούσαν ζητώντας φανταστική παρηγοριά στου φίλους του facebook, αρμενίζοντας πάνω από τις κορυφές των πόλεων, με το νου τους στα σήματα.
Που ξεγύμνωσαν τον εγκέφαλο τους στα GPS κάτω από τους δορυφόρους και είδαν πάμφωτους αγγέλους της Wikipedia να κάνουν τυπογραφικές διορθώσεις στην συλλογική γνώση.
Που πέρασαν απ’ όλα τα ίντερνετ καφέ με απαστράπτοντα ακουστικά Bluetooth, βλέποντας παραισθήσεις με avatar σε χαμηλής ανάλυσης νησιά της Second Life, ανάμεσα σε τύπους που έπαιζαν warecraft.
Που τους πέταξαν έξω από chat rooms, με όνειρα με ασύρματους εφιάλτες, με megapixels, με αλκοόλ, με You Τube, με το μάτι κάγκελο.
Που μισόγυμνοι αντάλλαζαν msn, καίγοντας τα λεφτά τους σε παρορμητικές αγορές στο eBay.
Που σέρνονται ώρες ατελείωτες non-stop από το Pandora στο Amazon, στο iPod, στο flickr, με ξεφωνητά και αρχέγονες κραυγές, «συμμετέχοντας».
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας στον ψυχαναγκασμό να τσεκάρω τα εισερχόμενα, τα newsfeeds και το Facebook.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας στην εξάρτηση και λαχταράω να συγκεντρωθώ κάπου.
Ξεπριζωθείτε!
…...
Είναι μια παραλλαγή του ποιήματος "Ουρλιαχτό" του Άλεν Γκίνσμπεργκ, όπως το ... ξαναέγραψαν οι δημιουργοί της ταινίας Connected (Πηγή Έψιλον 25/4/10)
Διαβάστε το αυθεντικό ποίημα στο
Διαβάστε για την ταινία στο http://www.connectedthefilm.com/
Εικόνα Lou Brooks
Sorry, Άλεν Γκίνσμπεργκ!
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς σας να σαπίζουν από sms, tweets και emails।
Να τριγυρνούν χαράματα με το ποντίκι τους στο Google, γυρεύοντας τη δόση τους στην υπερπληροφόρηση.
Καλωδιωμένοι, διαδικτυωμένοι, αποβλακωμένοι και καφεϊνωμένοι ξαγρυπνούσαν ζητώντας φανταστική παρηγοριά στου φίλους του facebook, αρμενίζοντας πάνω από τις κορυφές των πόλεων, με το νου τους στα σήματα.
Που ξεγύμνωσαν τον εγκέφαλο τους στα GPS κάτω από τους δορυφόρους και είδαν πάμφωτους αγγέλους της Wikipedia να κάνουν τυπογραφικές διορθώσεις στην συλλογική γνώση.
Που πέρασαν απ’ όλα τα ίντερνετ καφέ με απαστράπτοντα ακουστικά Bluetooth, βλέποντας παραισθήσεις με avatar σε χαμηλής ανάλυσης νησιά της Second Life, ανάμεσα σε τύπους που έπαιζαν warecraft.
Που τους πέταξαν έξω από chat rooms, με όνειρα με ασύρματους εφιάλτες, με megapixels, με αλκοόλ, με You Τube, με το μάτι κάγκελο.
Που μισόγυμνοι αντάλλαζαν msn, καίγοντας τα λεφτά τους σε παρορμητικές αγορές στο eBay.
Που σέρνονται ώρες ατελείωτες non-stop από το Pandora στο Amazon, στο iPod, στο flickr, με ξεφωνητά και αρχέγονες κραυγές, «συμμετέχοντας».
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας στον ψυχαναγκασμό να τσεκάρω τα εισερχόμενα, τα newsfeeds και το Facebook.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας στην εξάρτηση και λαχταράω να συγκεντρωθώ κάπου.
Ξεπριζωθείτε!
…...
Είναι μια παραλλαγή του ποιήματος "Ουρλιαχτό" του Άλεν Γκίνσμπεργκ, όπως το ... ξαναέγραψαν οι δημιουργοί της ταινίας Connected (Πηγή Έψιλον 25/4/10)
Διαβάστε το αυθεντικό ποίημα στο
Διαβάστε για την ταινία στο http://www.connectedthefilm.com/
Εικόνα Lou Brooks
---------
Χρεοκοπία
Χρεοκοπία στα όνειρα। Χρεοκοπία στο μέλλον μας। Χρεοκοπία στα ήθη μας। Χρεοκοπία απέναντι στην πατρίδα μας। Χρεοκοπία απέναντι στο περιβάλλον। Χρεοκοπία απέναντι στον ανθρωπισμό και το φιλότιμο μας. Χρεοκοπία στις ψυχές και το μυαλό μας.
Τώρα έρχεται και η τελευταία φάση, χρεοκοπία στις τσέπες μας। Όμως αλήθεια, αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω θα δούμε πως ήμασταν φτωχότεροι αλλά πλουσιότεροι σε αισθήματα και ανθρωπιά.
Οι σχέσεις μας ήταν περισσότερο τίμιες, οι άνθρωποι έδιναν χώρο στο συνάνθρωπο, οι σύντροφοι ήταν πιο «δεμένοι» και οι οικογένειες πιο ανθρώπινες, οι γονείς ήταν κοντά στα παιδιά και τα παιδιά πιο ευτυχισμένα και οι καπνοί από τις αυτοσχέδιες ψησταριές με το ρεφενέ των γειτόνων μαζί με το κρασί από το «καρβουνιάρικο», έδεναν μαζί με τη χαρά, τον πόνο αλλά και την αγάπη.
Τώρα λοιπόν έχουμε τα πάντα αλλά δεν έχουμε τίποτα।
Ακριβά αυτοκίνητα, «δανεικά» πολυτελή σπίτια, διασκέδαση, κινητά με «τατς σκρέεν», πιστωτικές κάρτες και τους παχύτερους ανθρώπους στην Ευρώπη।
- Βλέπω καθημερινά την κατάθλιψη στα πρόσωπα των συνανθρώπων μου।
- Βλέπω την τυφλή γιαγιά που πια δεν την περνάει κανένας από τα φανάρια και οι οδηγοί τη βρίζουν γιατί «τολμά» να περάσει από την «πίστα αγώνων».
- Βλέπω τα βουνά από σκουπίδια και τα αδέσποτα να ψάχνουν μέσα από αυτά.
- Βλέπω ζώα νεκρά στους δρόμους και αναρωτιέμαι που είναι ο Έλληνας που ήξερα।
- Βλέπω ζώα νεκρά στους δρόμους και αναρωτιέμαι που είναι ο Έλληνας που ήξερα।
- Βλέπω τον εργαζόμενο που τρέμοντας μη χάσει τη δουλειά του να σκύβει στα πόδια του «αφέντη-εργοδότη» και να δέχεται τα πάντα αμίλητος।
- Βλέπω οικογένειες και συντροφικές σχέσεις να διαλύονται γιατί πια δεν υπάρχει υπομονή και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα।
- Βλέπω τα παιδιά να ρωτούν τους γονείς τους τι είναι «αγάπη» και οι γονείς να τρέμουν να απαντήσουν γιατί το έχουν και οι ίδιοι ξεχάσει।
- Βλέπω νέα παιδιά να σκέφτονται το μέλλον τους, ψάχνοντας διεξόδους μέσα στο αδιέξοδο।
- Βλέπω τους πολιτικούς, πλουσιότερους από τους πιο πλούσιους, ασκώντας το ευγενές επάγγελμα της «κοροϊδίας»।
- Βλέπω να διαλύουν τη χώρα μου…
Από τα παιδιά στο Μαλτέζιο Εκπαιδευτήριο (Ημεροβίγλι Σαντορίνης)
Μάιος 2016
